Τα "Βούρλα" του Πειραιά - το πρώτο Δημόσιο Πορνείο - και οι ιστορίες τους
06/10/2023
Ειδήσεις: ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Εμφανίσεις σελίδας (τελευταίες 30 ημέρες): 815
Έχετε σίγουρα ακούσει τις παρακάτω φράσεις: "Μην είσαι βούρλο!", "Πάει αυτός! Βουρλίστηκε ..." κ.ο.κ. Όλες σημαίνουν τον ανόητο, τον παράλογο, τον τρελό ... Είναι δύσκολη η σύνδεση ανάμεσα στα βούρλα και τον μειωμένο καταλογισμό ... Η παρακάτω ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ιστορία με πολλές τραγικές πτυχές ... δίνει την απάντηση ...
Ας ξεκινήσουμε από το 1835 ... Ο Πειραιάς τότε ήταν ένα μικρό χωριό ... Είχε μόλις 1.000 κατοίκους ενώ σπάνια κατέπλεαν εκεί πλοία ... Μόνο κάτι βαρκούλες ήταν δεμένες ... Ακόμα και όταν έφθανε κάποιο πλοίο απέπλεε μετά από μερικές ώρες ... Τα επόμενα χρόνια, ωστόσο, το λιμάνι άρχισε να αποκτάει ζωή ... Όλο και περισσότερα πλοία το επέλεγαν για να δέσουν ... Μέσα σε δύο δεκαετίες η εικόνα του Πειραιά είχε αλλάξει δραματικά ... Η αυξημένη κίνηση στο λιμάνι είχε και μία "οδυνηρή" συνέπεια για τους ντόπιους ...
Προσήλκυσε υπόκοσμο και πολλοί οίκοι ανοχής άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ανάμεσα σε κατοικίες ... Οι νοικοκυραίοι της περιοχής αντέδρασαν και ανάγκασαν το Δημοτικό Συμβούλιο της Πόλης να πάρει μέτρα. Το τελευταίο αποφάσισε να συγκεντρώσει όλες τις πόρνες της περιοχής σε ένα μαντρωμένο γκέτο που θα χτιζόταν έξω από τα όρια του Δήμου ... Θα έφτιαχναν δηλαδή ένα δημοτικό - δημόσιο "μπορντέλο" (από τα γαλλικά bord de l'eau) και το πρόβλημα θα λυνόταν ... ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν ... Η κεντρική εξουσία δεν ήθελε σχέση με το συγκεκριμένο σχέδιο καθώς δεν έβλεπε καλά την πιθανότητα το Κράτος να χτίζει "μπορντέλα" ... Παρόλα αυτά το 1875 παραχώρησε στο Δήμο μία ελώδη έκταση στη Δραπετσώνα - γεμάτη με βούρλα εξ' ού και το όνομά της - για να διευκολύνει τα σχέδια του ... Βρισκόταν έξω από τα όρια της πόλης που τότε σταματούσαν στο παλαιό νεκροταφείο του Αγ. Διονυσίου ... Μισή ώρα απόσταση με τα πόδια από τον Ηλεκτρικό Σταθμό ... Σήμερα η συνοικία βρίσκεται στα όρια του Δήμου Κερατσινίου με αυτόν της Δραπετσώνας ...
Το κτίριο που χτίστηκε ανήκε τελικά στην οικογένεια Πιπινέλη που το νοίκιασε στο Δήμο (μέλος της - Παναγιώτης Πιπινέλης - υπήρξε υπουργός της Χούντας ... αλλά και υπηρεσιακός Πρωθυπουργός το 1963) και ήταν ένα μαντρωμένο διώροφο Π με ένα διώροφο επίσης οίκημα στο κέντρο του ... Σε κάθε όροφο και σε κάθε πλευρά του Π χτίστηκαν 12 δωμάτια - κελιά ... Συνολικά, δηλαδή, το Π είχε 72 κοιτώνες ... 24 σε κάθε πλευρά του ... Στο κεντρικό οίκημα ο κάτω όροφος ήταν ένα είδος μπαρ - καφενείου ενώ στον πάνω όροφο ήταν γραφεία και κοιτώνες της Χωροφυλακής και του γιατρού ... Το σχέδιο άλλωστε προέβλεπε διαρκή παρακολούθηση των ιερόδουλων από όργανα του Νόμου καθώς και καθημερινή εξέταση για αφροδίσια νοσήματα ...
Το κτίριο είχε μία και μόνη είσοδο ... μία πύλη στο κέντρο της μάντρας που το περιέκλειε και ονομαζόταν "Πορτάρα" ... Από το 1894 και μετά άρχισαν να μεταφέρονται εκεί πόρνες ... Δεν είχαν δυνατότητα να φύγουν από τα "Βούρλα" παρά μόνο αν κάποιος μπορούσε να εγγυηθεί για αυτές ... Το μόνο που δικαιούνταν ήταν ολιγόωρες έξοδοι ... κατόπιν έγγραφης αδείας ... Πρέπει να σημειωθεί πως εκείνη την εποχή οι γυναίκες δεν είχαν τη σημερινή θέση ... Θεωρούνταν ικανές από το Νόμο μόνο για μερική δικαιοπραξία όπως οι ανήλικοι ή οι ψυχασθενείς ... Αν δεν είχαν την προστασία ενός άντρα ήταν στην κυριολεξία μηδενικά ...
Οι πόρνες χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία τους αλλά και την εμφάνισή τους ... Οι "καλές" από 18-25 ετών που έμεναν σε πιο προσεγμένους κοιτώνες στην αριστερή πλευρά του Π ... οι "μέτριες" από 25-40 ετών που έμεναν σε λιγότερο προσεγμένα δωμάτια στο κέντρο του Π ... και οι "τελευταίες" από 40-50 ετών που έμεναν σε τρώγλες στη δεξιά μεριά του Π ... Οι κατηγορίες αυτές είχαν και την ανάλογη αμοιβή ... 40 δραχμές έπαιρναν οι "καλές" για κάθε συνεύρεση, 25 οι "μέτριες", 10-15 οι "τελευταίες" ...
Η αμοιβή τους αντιστοιχούσε σε ένα μεροκάματο σκληρά εργαζόμενου εργάτη εκείνη την εποχή ... Μπορούσαν να δεχθούν μέχρι και 20-25 πελάτες κάθε μέρα με συνέπεια να φθάνουν ή να ξεπερνούν το χιλιάρικο ... Δεν είχαν "μαντάμ" ή "τσατσά" για να τους πάρει το μεγαλύτερο μέρος αλλά τα "ακούμπαγαν" στους "νταβατζήδες", τους "αγαπητικούς", τους "τραμπούκους" που είχαν μαζευτεί γύρω από τα "Βούρλα" ... Τα "έσπρωχαν" ακόμα στους ναρκέμπορους καθώς οι περισσότερες από αυτές για να αντέξουν όλα αυτά τα κορμιά που έπεφταν επάνω τους είχαν γίνει χρήστριες ηρωίνης και κοκαίνης ... Αν μία κοπέλα ήθελε να αλλάξει "αγαπητικό" δεν είχε καλή τύχη ... Της χαράκωναν το πρόσωπο ενώ περίμεναν τον υποψήφιο αγαπητικό στην "Πορτάρα" και τον μαχαίρωναν ...
Οι πελάτες έρχονταν και επέλεγαν πόρνη από το κεντρικό καφενείο ... Στη συνέχεια την ακολουθούσαν στο δωμάτιό της ... Μερικές φορές ούτε καν σε αυτό ... Χρησιμοποιούσαν, μάλιστα, μία τρύπα που είχε ανοιχτεί στον τοίχο και τους έδινε πρόσβαση στα γεννητικά όργανα της πόρνης ... Η τακτική αυτή ήταν διαδεδομένη και στους τεκέδες όπου προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αδήλωτες προσφυγοπούλες ... Ο πελάτης δεν είχε οπτική επαφή με την πόρνη που μπορεί να ήταν και ανήλικη ... Οι γυναίκες προτιμούσαν τους εργάτες και τους αγρότες ... Ήταν, συνήθως, γρήγοροι ... τελείωναν σε 5-10 λεπτά ... και με καλή γενικά συμπεριφορά ... Οι χειρότεροι ήταν οι κοστουμαρισμένοι (πάντα οι υποκριτές κοστουμαρισμένοι είναι οι χειρότεροι) ... φίσκα στα "βίτσια" ... που τις ξυλόφορτωναν άγρια ... Μερικοί από αυτούς ήταν οι "νοικοκυραίοι" που δεν τις ήθελαν στα πόδια τους ... Ένας κοστουμαρισμένος δημοσιογράφος πήγε κάποτε να κάνει οδοιπορικό εκεί ... Οι πόρνες όταν τον είδαν τους σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο:
"Τι θες εσύ εδώ; Δεν είσαι του σιναφιού μας. Τσούλα από εδώ!" του είπε κάποια από αυτές ...
"Πόσο πάει;" τη ρώτησε εκείνος ...
"Σαράντα δραχμές ... Τσούλα σου λέω!" ...
Η δυναμικότητα των "Βούρλων" ήταν για 72 πόρνες ... Μία σε κάθε "κελί" ... Αναφορές σε εφημερίδες της εποχής μιλούν, όμως, για 100 και πλέον πόρνες που είχαν βρει καταφύγιο εκεί ... Ο αριθμός φθάνει και στις 150 ...
Τα "Βούρλα" ήταν ανοικτά από το πρωί και έκλειναν το βράδυ καθώς η "Πορτάρα" σφάλιζε ... Μόνο οι πόρνες και οι χωροφύλακες μπορούσαν να διανυκτερεύουν εκεί ... Όλο και κάποιος αγαπητικός, όμως, πήδαγε την μάντρα για να βρεθεί δίπλα στην "καλή" του ... Η περιοχή ήταν ιδιαιτέρως επικίνδυνη καθώς από την Δραπετσώνα έως τον Πειραιά άνοιξαν 30 τουλάχιστον τεκέδες όπου μαζευόταν όλο το "σκυλολόϊ" (όρος που εμφανίσθηκε στις εφημερίδες και αναφερόταν σε παραβατικούς ανθρώπους: χασικλήδες, ναρκομανείς, κλέφτες, τζογαδόρους, νταβατζήδες κ.ο.κ.) ... Προσθέστε και τους ναυτικούς που ήσαν βίαιοι και μέθυσοι και καταλήγετε σε ένα εκρηκτικό μείγμα ...
Η ελληνική κοινωνία είχε τότε διάφορες απόψεις για τις ιερόδουλες και για το γιατί έκαναν αυτό που έκαναν ... Η πρώτη μιλούσε για κατατρεγμένες γυναίκες που έπεφταν στην πορνεία για να ζήσουν τα παιδιά τους ... Στα "Βούρλα", μάλιστα, προσέφερε τις υπηρεσίες της μία κουλή που είχε χάσει το χέρι της σε εργατικό ατύχημα ... Δεν μπορούσε να εργαστεί πια σε εργοστάσιο και κατέληξε στην πορνεία για να μεγαλώσει τα παιδιά της ... Η δεύτερη μιλούσε απλώς για γυναίκες που χαίρονταν το σεξ και έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα (αυτή ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη ανάμεσα στους πελάτες τους) ... Η τρίτη μιλούσε για γυναίκες που ερωτεύονταν έναν αγαπητικό και για χάρη του έβγαιναν στο επάγγελμα ... Οι εφημερίδες της εποχής υιοθετούσαν πότε τη μία άποψη και πότε την άλλη αλλά κατέληγαν πως πρόκειται, τελικά, για ανόητες γυναίκες που δεν έχουν περισσότερο μυαλό από τα βούρλα που περιέβαλαν την περιοχή ... Έτσι σήμερα αποκαλούμε κάποιον ανόητο ως "βούρλο" ...
Με την καταστροφή του '22 καραβιές προσφύγων έφθασαν στον Πειραιά ... Οι "νοικοκυραίοι" της περιοχής δεν τους είδαν με καλό μάτι ... Τους αντιπαθούσαν και τους υποτιμούσαν ... Θεωρούσαν πως οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ήταν κυριολεκτικά αλήτες ενώ οι γυναίκες τους "παστρικές" ... Ενώ το "παστρικός" σημαίνει "καθαρός" τότε η καθημερινή καθαριότητα οδηγούσε σε σκέψεις απομάκρυνσης της βρωμιάς που συνόδευε ασελγείς πράξεις ... Η αντίληψη αυτή επικρατεί ακόμα σε αρκετές περιοχές της χώρας ... Ακόμα μιλάνε για "Σμυρνιές" ελαφρών ηθών ... Για να μην τους έχουν μέσα στα πόδια τους οι Πειραιώτες άρχισαν να δημιουργούν γκέτο για να τους τοποθετήσουν ... Ένα από αυτά ήταν και τα "Βούρλα" στη Δραπετσώνα τα οποία πια βρέθηκαν εντός κατοικίσιμης ζώνης ... Γκέτο για πόρνες και γκέτο για πρόσφυγες ... Παρέμειναν, ωστόσο, επικίνδυνα για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι τη στιγμή που οι Γερμανοί κατακτητές τα μετέτρεψαν σε φυλακή ... χρήση που είχαν έως το 1970 όταν και κατεδαφίστηκαν ... Το 1955, μάλιστα, ξαναβρέθηκαν στην επικαιρότητα με την περιπετειώδη μαζική απόδραση 25 κομμουνιστών ...
Τα "Βούρλα", πολύ πριν την περίφημη "Τρούμπα", και η Δραπετσώνα ήταν ο τόπος της "μαγκιάς" και τράβηξε πολλούς στον βούρκο του ... Ανάμεσά τους και πολλούς ρεμπέτες ... Ο Μάρκος Βαμβακάρης, στα νιάτα του, ήταν αγαπητικός μίας "μέτριας" ενώ η ιστορία του Ανέστη Δελιά έγινε παράδειγμα προς αποφυγή ... Ο Ανέστης Δελιάς ερωτεύθηκε μία άλλη ... την Κούλα τη "Σκουλαρικού" που πήρε το παρατσούκλι της από τα ευμεγέθη σκουλαρίκια που φορούσε ... Το πραγματικό της όνομα ήταν Κατερίνα ... Η "Σκουλαρικού" ήταν μία όμορφη πόρνη των "Βούρλων" ... Ο Δελιάς, μόλις την είδε, την πλησίασε και άρχισε τη σχέση του μαζί της ...
Δελιάς και Βαμβακάρης ήταν φίλοι ... Ο τελευταίος ήταν εκείνος που τον έπεισε να ασχοληθεί με το μπουζούκι καθώς διέβλεψε το ταλέντο του ... τόσο στη σύνθεση όσο και στο παίξιμο ... Ο Δελιάς γεννημένος το 1912 (ή το 1914) στη Σμύρνη προερχόταν από μουσική οικογένεια ... Το πραγματικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Δέλλιος, γιός του φημισμένου δεξιοτέχνη στο σαντούρι Παναγιώτη Δέλλιου και ανιψιός του λαϊκού βιολιστή Μιχάλη Δέλλιου ... Ο πατέρας του έφερε το παρατσούκλι "Μαύρος Γάτος" που τον ακολούθησε και εκείνον για κάποιο χρονικό διάστημα ... Στον Πειραιά έφθασε πριν την Καταστροφή του '22 και έγινε γνωστός ως Ανέστος Δελιάς, Ανεστάκης, Ανεστάκι και Αρτέμης ... Ήταν μέλος της ξακουστής "Τετράδας του Πειραιώς" μαζί με τους Μάρκο Βαμβακάρη, Στράτο Παγιουμτζή και Γιώργο Μπάτη ...
Έπαιζε πολύ καλή κιθάρα αλλά μετά από πιέσεις του Μάρκου - όπως αναφέρθηκε παραπάνω - ασχολήθηκε με το μπουζούκι ... Ήταν πολυγραφότατος ως συνθέτης με τα τραγούδια του να γίνονται αμέσως επιτυχίες ... Μερικά από αυτά ήταν: "Μεσ' στης πόλης το χαμάμ", "Αθηναίισα", "Για ένα παλιό σακάκι", "Μάγκες πιάστε τα βουνά", "Ο Νίκος ο τρελάκιας", "Όταν μπουκάρω στον τεκέ", "Βρε μάγκα μου το μαχαίρι σου", "Φιγουρατζής" κ.α.
Ήταν όμορφος, ευγενικός και συνεσταλμένος ... σχεδόν σαν κορίτσι ... "ένας Άγγελος πεταμένος στα σκουπίδια" όπως τον χαρακτήρισε ο Μάρκος αλλά με ένα μεγάλο "κουσούρι": Του άρεσε ιδιαίτερα το ωραίο φύλο ("μ@υνόδουλο" τον χαρακτήριζε, επίσης, ο Μάρκος) ... Είχε και ένα πάθος με το χασίς ("το μαυράκι" όπως έλεγαν τότε οι ρεμπέτες) ... Ο Μάρκος Βαμβακάρης τον έπαιρνε μαζί του στα "Βούρλα" και έτσι γνώρισε την όμορφη "Σκουλαρικού" ... Την ερωτεύθηκε και κατόρθωσε να την βγάλει από εκεί μέσα και να την πάρει μαζί του σε ένα σπίτι στη Δραπετσώνα ...
Η Κούλα ήταν εθισμένη στην ηρωίνη και την κοκαίνη ... και αγαπούσε τις ουσίες ... τις χρειαζόταν όπως χρειαζόταν και το Δελιά ... Ο τελευταίος δεν γνώριζε ακόμα το μέγεθος της εξάρτησής της όταν άρχισαν να συζούν ... Την κοκαΐνη την έπαιρνε για να μην πέφτει σε ναρκοληψία εξαιτίας της ηρωίνης ... για να μην φαίνεται ... Η "Σκουλαρικού" φοβόταν πως αν το αντιληφθεί θα την εγκαταλείψει και για αυτό έκανε κάτι ανήκουστο ... Όταν κοιμόταν ο Δελιάς εκείνη έστριβε ένα χαρτάκι και τοποθετούσε μέσα του ηρωίνη ... Έφτιαχνε ένα χάρτινο καλαμάκι, δηλαδή, το αποκαλούμενο ως "γιούφι" (Αν ακούτε ξαφνικά ανάμεσα σε ρεμπέτικα τραγούδια τις λέξεις "γιαφ - γιουφ" να ξέρετε πως αναφέρονται σε χρήση ουσιών) ... Πλησίαζε το χαρτάκι στα ρουθούνια του και εκείνος εισέπνεε την ουσία ... Το έκανε αυτό 4 συνεχόμενες νύχτες ... Ο Δελιάς εθίστηκε στον ύπνο του ... Την πέμπτη νύχτα δεν του έδωσε τη "δόση" του και τ' "Ανεστάκι" ξύπνησε έχοντας κρυάδες, ρίγη, ιδρώτες και σπασμούς ... ή αλλιώς συμπτώματα του στερητικού συνδρόμου ...
Η "Σκουλαρικού" του παρουσίασε τη σκόνη ως ένα απίστευτο φάρμακο που θεραπεύει αυτήν την κατάσταση και του την έδωσε ... Ο Δελιάς έγινε "καλά" ... Το επόμενο πρωί μόλις ξύπνησε ζήτησε ο ίδιος να πάρει νέα δόση από αυτή τη "θαυματουργή" σκόνη .... Ήταν, πια, σκλάβος τόσο της ηρωίνης όσο και της "Σκουλαρικού" ... Η τελευταία σίγουρη πια του αποκάλυψε τον εθισμό της ... Τότε τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν την "κάτω βόλτα" ... Ο Δελιάς πουλούσε τα τραγούδια του για ένα ξεροκόμματο ... ίσα - ίσα για να εξασφαλίσει τη δόση του ... Τότε ήταν που έγραψε το καταπληκτικό όσο και προφητικό τραγούδι "Ο πόνος του πρεζάκια" όπου ουσιαστικά εξιστορεί την κατηφόρα που πήρε ...
Το 1938 συνελήφθη για χρήση ηρωίνης και εξορίστηκε στην Ίο ... Εκεί με τη βοήθεια του ρεμπέτη Μιχάλη Γενίτσαρη κατόρθωσε να μείνει σχετικά μακριά της ... Η αλήθεια είναι πως στην Ίο κυκλοφορούσε περισσότερη ηρωίνη από ότι στα σοκάκια της Δραπετσώνας και του Πειραιά ... Όταν αποφυλακίστηκε πήγε στη Θεσσαλονίκη αλλά μετά από όχι πολύ καιρό και παρά τις προσπάθειες των Παγιουτμτζή, Γκόγκου και άλλων να τον βοηθήσουν επέστρεψε στην Αθήνα, στη "Σκουλαρικού" και την ηρωίνη ... Τι τον κλείδωναν σε δωμάτια... τι τον είχαν πάντα μαζί τους ... Δεν κατάφερναν τίποτα... Η Κούλα τον έβρισκε στα κρυφά και του πέρναγε τη δόση του ... Του την πετούσε ακόμα και σε αυλές στα σπίτια όπου τον είχαν περιορίσει οι φίλοι του ... Ακόμα και τα ρούχα που του αγόραζαν πωλούσε για να "γίνει" και γυρνούσε ρακένδυτος στους δρόμους...
Στις 31 Ιουλίου 1944 βρέθηκε νεκρός στο δρόμο - παγωμένος και πρησμένος - από υπερβολική δόση ηρωίνης με το μπουζούκι στα χέρια του ... Ήταν ο πρώτος και μοναδικός ρεμπέτης που έχασε τη ζωή του από τα ναρκωτικά ... μόλις στα 32 του ... Η Κατερίνα - Κούλα "Σκουλαρικού" πέθανε 50 χρόνια αργότερα ...
Οι ρεμπέτες δεν της το συγχώρεσαν ποτέ που έσπρωξε τον "Άγγελο" στα "σκουπίδια" και σε συνεντεύξεις μιλούσαν πάντα για την "π@υτάνα" τη "Σκουλαρικού" ... "και στο σώμα" ... "και στη ψυχή" ... όπως και για το "διάολο που ήρθε από τη Γερμανία για να ξεπαστρέψει τον Περαία και τη φτωχολογιά" ... την ηρωίνη *.
Ήταν σίγουρα αυστηροί με την Κούλα καθώς δεν της έδιναν το ελαφρυντικό της ασθενούς και η "Σκουλαρικού" ήταν άρρωστη και μάλιστα βαριά το δε μυαλό της οδηγούσε η ουσία και μόνο... Αυτήν ήξερε και αυτήν μετέφερε και στη σχέση της ...
* Η γερμανική φαρμακευτική εταιρεία Bayer είναι η "εφευρέτρια" της ηρωίνης και έδωσε στο νέο της φάρμακο το όνομα "Heroin" το 1895. Ονομάστηκε έτσι από τη γερμανική λέξη heroisch (ηρωικός) λόγω της επίδρασής του στον χρήστη. Παρασκευάστηκε με σκοπό να υποκαταστήσει τη μορφίνη (από τον Μορφέα, το θεό του Ύπνου) ως κατασταλτικό του βήχα, πιστεύοντας ότι δεν ήταν εθιστικό. Η μορφίνη ήταν τότε ένα δημοφιλές φάρμακο που χρησιμοποιούνταν και ψυχαγωγικά, οπότε η Bayer προσπάθησε να βρει ένα παρόμοιο μη εθιστικό φάρμακο. Παρά τη διαφήμιση της Bayer ότι η ηρωίνη δεν είναι εθιστική, πολύ γρήγορα πολλοί από τους χρήστες της εθίστηκαν.
© Copyright 2022-2023 - Salamina.eu